Mevrouw Bruggeman, individueel lid uit Den Haag
door Renee Citroen en Joop Heij
Wie ooit een Algemene Vergadering van Amnesty heeft bezocht, kent haar ongetwijfeld. Regelmatig meldt zij zich bij de microfoon: “Bruggeman, individueel lid uit Den Haag.” Een kleine vrouw met grote verbale kwaliteiten. Even fel als welbespraakt verdedigt of attaqueert zij een standpunt. Altijd legt ze feilloos zwakke punten bloot. Wie is deze vrouw, die ook partijraadslid is van de VVD en mede-oprichtster van de vereniging ‘Vrienden van Den Haag’?
Hoe lang ze al lid is van Amnesty weet mevrouw Bruggeman niet precies. Het moet een jaar of twintig zijn. Ze heeft in de loop der jaren heel wat actieve leden zien komen en gaan en ze heeft binnen Amnesty bijna alles gedaan. Fakkeloptochten, kaarten verkopen in de Bijenkorf, met spandoeken langs ambassades, Kerst-ins, bliksemacties, brieven schrijven, lesgeven op scholen en vergaderen. Op het laatste is ze niet zo dol. Vroeger, toen de kinderen nog klein waren, had ze er geen tijd voor. En als partijraadslid van de VVD moet ze al veel te veel vergaderen naar haar zin. Daarom wil ze veel liever bekend staan als individueel lid, niet als groepslid. Maar ze is wel een lid waar iedereen altijd een beroep op kan doen. Als juriste is ze dol op lettertjes en dus is ze altijd bereid de gigantische papierkraam voor de regio Den Haag door te spitten, ter voorbereiding van de AV. Ze stelt even vrolijk resoluties op als ze brainstormt in de regionale denktank.
Mevrouw Bruggeman voelt zich actievoerster in hart en nieren. “Ik weet dat ik een lastige dwarsligger ben en dat mijn strijdlust wel eens wrevel wekt. Maar ik wil nu eenmaal kritisch zijn en ik probeer dat zo te doen dat het niet contra-productief werkt.” Tegelijkertijd beschouwt ze zich als een echte conservatief. Waarom is ze eigenlijk bij Amnesty terecht gekomen?
“Ik vermoed dat mijn verleden hier alles mee te maken heeft. Ik heb drie jaar in Indonesië in het Jappenkamp gevangen gezeten en ik weet wat het is slecht behandeld te worden. Amnesty is de vereniging die zonder aanzien des persoons voor gevangenen opkomt en die voor ieder individu ten minste een correcte behandeling eist.”
Ze noemt nog enkele punten waarom ze Amnesty een fantastische club vindt: de volstrekte onpartijdigheid en de volledige afwijzing van geweld. “Ik vind Amnesty wel degelijk een politieke organisatie, maar het is geen politiek gekleurde organisatie. Het mooie van Amnesty is dat je destijds al kon samenwerken met andersdenkenden. Ik heb in de beginjaren actie gevoerd met het zogenaamde langharig werkschuw tuig, waar ik eerst wel een beetje vreemd tegenaan keek.”
Destijds was Amnesty zeker nog niet zo erkend als nu. Mevrouw Bruggeman heeft nog meegemaakt dat ze tijdens collectes in de betere buurten van Den Haag voor communist werd uitgemaakt. En ze heeft Amnesty jarenlang moeten verdedigen in de VVD. Daarom hecht ze nog steeds veel waarde aan het Mandaat. “Ik vind de bewaking van het mandaat heel belangrijk. Het moet liever niet te veel veranderen, want nu is alles ten minste heel duidelijk uit te leggen. De kracht van Amnesty ligt in de beperking. Als je je op weinige dingen concentreert, kun je scherp zijn. Je kunt een voetbalvereniging niet verwijten dat er niet ook getennist wordt. Dan word je maar lid van een andere club.” De speciale aandacht die door sommigen binnen Amnesty voor vrouwen en homoseksuelen wordt opgeëist vindt ze overbodig. Het is niet zo dat ze deze zaken niet belangrijk vindt, maar volgens haar moeten andere organisaties zich daarmee bezighouden.
Over de vorm van de laatste grote ledenwerfactie wil ze zich liever niet uitlaten. Wel heeft ze haar bedenkingen bij de enorme groei van Amnesty. Een zeer groot ledental levert wel veel geld op en een groter draagvlak, maar ze is bang dat de actieve betrokkenheid van de leden afneemt. Zelf ziet ze liever een kleiner en actiever Amnesty dan een enorme professionele organisatie. “Het fantastische van Amnesty is dat iedereen actief kan zijn. Als je geen tijd hebt voor vergaderen en geen groepslid bent, kun je altijd nog brieven schrijven of aan bliksemacties meedoen. Je kunt onrecht bestrijden thuis aan tafel.”.
(Wordt Vervolgd, jaargang 24, nr. 5, mei 1991)
